|
|
1 Maart 2006, Woensdag
Ik ging met Reimer mee naar zijn eerste ochtend op het nieuwe
kinderdagverblijf.
Toen ik met de leidster praatte over de groep, en ze vertelde dat ze op
dit moment vooral veel peuters hebben en weinig baby's onder de 1 jaar,
toen vloog het me zomaar ineens aan: ik wil hier zitten met Reimer én
Enzo, kijkend naar hoe ze beiden spelen, trots zijn als iemand zegt dat
ze beiden zulke leuke kuiltjes in hun wangen hebben als ze lachen.....
dan mis ik je lach weer zo ontzettend, lieve Enzo!
Tegelijkertijd kan ik dan weer zo ontzettend dankbaar zijn dat je nog
bij ons bent! Dat voel ik echt als een geschenk!
En in jouw donkere kamertje, dat slechts verlicht wordt door het kleine
sterretje voor het raam, klinkt dit prachtige lied:
"Je bent zo mooi, mijn kind
en als ik in je ogen kijk
zie ik een stralend licht
vol van de glorie van de Heer
Je bent zo mooi, mijn kind
ik ben zo trots als ik je zie
je bent uit mij gemaakt
zo mooi geschapen en volmaakt
Ik hou van jou
Je bent voor ons een gift van God
waardevol en klein
wij weten dat, waar jij ook gaat
Gods hand op jou zal zijn!
Je bent zo mooi mijn kind...."
Het dagboekje van Enzo in zijn kamertje in het ziekenhuis raakt deze
dagen steeds voller en voller; verpleegkundigen, pedagogisch
medewerkers en artsen schrijven er nog even een berichtje in, voordat
Enzo weg gaat. We hebben al afscheid genomen van de clowns, Reimer en
ik. We hebben erg om jullie moeten lachen, bedankt!
5 Maart 2006, Zondag
Het afscheid nemen van de kinderafdeling van het Rode Kruis Ziekenhuis
vind ik moeilijk: er zijn zoveel lieve mensen die zo goed en zo
liefdevol voor Enzo, voor Reimer en voor ons gezorgd hebben: de
kinderartsen, de verpleegkundigen, de pedagogisch medewerksters, de
fysiotherapeute, de ergotherapeute, de pastor, de psycholoog, de
maatschappelijk werkster, de schoonmakers, de mensen die eten, koffie
en thee kwamen brengen en liters "sapjes" voor Reimer hebben gemaakt,
de clowns..... Al die mensen hebben we de afgelopen twee maanden leren
kennen en zijn vertrouwd. De afdeling zelf, we voelden ons er thuis.
Reimer heeft ook van elk moment op de afdeling genoten! We zijn
iedereen die op welke manier dan ook voor Enzo, Reimer en ons gezorgd
heeft ontzettend dankbaar! Jullie inzet en liefde voor onze kinderen,
de informatie, de duidelijkheid, de mogelijkheden die we kregen, alle
fijne gesprekken, het heeft allemaal echt veel voor ons betekend.
Bedankt voor alles, we vergeten jullie nooit!
Daarnaast had mijn dagelijks leven inmiddels een vast ritme gekregen, 2
of 3 keer per dag ging ik met Reimer naar Enzo toe, ik was alleen thuis
als Reimer 's middags even sliep, en 's avonds gingen we na het eten
met zijn drietjes nog vaak naar Enzo toe. Dat zal nu ook allemaal
anders worden, vanwege de afstand (een half uur rijden), het feit dat
ik langzaamaan mijn werk weer ga oppakken en dat Enzo straks ook dagen
hier thuis zal zijn. We moeten daar nog een ritme in vinden en dat
voelt voor mij allemaal best onzeker.
Morgen ga je verhuizen, lieve Enzo. We gaan daar je kamertje net zo
gezellig maken als hier. En nu je laatste nacht in het RKZ, lieverd, ga
maar lekker rustig slapen tussen al je knuffels, met het sterretje voor
je raam en een engel naast je bed.....
7 Maart 2006, Dinsdag
Alles is gisteren heel goed gegaan. Ik was vooral blij dat Enzo lekker
ontspannen in de ambulance heeft gelegen. Zelf hadden we in twee
maanden tijd waanzinnig veel spullen in zijn kamertje staan (dat zie je
niet, dat blijkt altijd pas als je opruimt), en het zag er dan ook weer
nogal leeg uit toen we weggingen.
Zijn nieuwe kamertje zag er al heel gezellig uit, maar we hebben het
nog wat meer van Enzo gemaakt: bloeiende hyacinten, een prikbord voor
de kaartjes - en echt, er lag al meteen post voor hem! - zijn eigen
cd'tjes en muziekdoosjes, zijn naam op de deur, speelgoed voor Reimer
en uiteraard het sterretje weer prachtig voor het raam. De wandelwagen
staat daar op de gang en vanmiddag willen we lekker even wandelen. Het
is hier tenminste nog lekker zonnig!
Het half uurtje rijden valt wel mee. Maar gisterenavond voelde het toch
wel een beetje ver weg..... dus ik heb even gebeld hoe het met hem ging
en hij lag lekker te slapen. Het voelt sowieso nog een beetje vreemd
dat we nu echt bij het RKZ weg zijn. Gisterenavond miste ik ons vaste
uitje om Enzo te douchen, dat was toch echt iets van de
maandagavond..... we moeten nog even kijken wat er in De Hartekamp op
dat gebied allemaal mogelijk is, volgens mij erg veel.
We hebben nu alle verpleegkundigen ontmoet, ze zijn met zijn vijven.
Ook hebben we de fysiotherapeute en de ergotherapeute gesproken, en
vanmiddag komen er nog artsen en een neuroloog. Dat iedereen hem even
komt zien, dat voelt goed.
Reimer heeft zich prima vermaakt met zijn autootjes, en het lijkt alsof
hij al helemaal thuis is op deze nieuwe plek. Dat is weer
verbazingwekkend, hoe dat ventje dat doet!
10 Maart 2006, Vrijdag
De afgelopen twee dagen ben ik de ochtenden weer naar mijn werk
geweest, ik bouw het samen met mijn duo-collega rustig op. Eerst zag ik
er als een berg tegenop maar dat viel dus heel erg mee, het was vooral
erg fijn om mijn collega's en de kinderen weer te zien!
Ik heb wel heel erg gemerkt dat het twee werkelijk volslagen
verschillende werelden zijn, waarin ik mij bevind. Dat voelt heel raar,
dat was natuurlijk altijd al gescheiden van elkaar, maar nooit zo
overduidelijk als nu. Er waren wel momenten op school dat ik dacht:
"waar gáát
dit over....." maar ook momenten dat ik best wel in het werk op kon
gaan, en even mijn gedachten verzetten kon. Om me daarna echter ineens
weer keihard te realiseren wat er afspeelt in het leven dat ik er nog naast heb.....
Het voelt ook vreemd als ik dan 's morgens niet bij Enzo geweest ben.
Ik moet nog erg wennen aan het feit dat ik op dit moment minder bij hem
ben dan toen hij in het ziekenhuis lag.
De rustige en onrustige momenten van Enzo wisselen elkaar af. Het is
geen echt patroon, het is per dag verschillend. Het lijkt erop dat Enzo
in het badje wel wat meer ontspant. Het is fijn om bij hem te zijn, hij
is en blijft onze kanjer, ons lieve ventje!
21 Maart 2006, Dinsdag
Hieperdepiep hoera....!! Enzo's eerste verjaardag....!!
We wilden Enzo gisteren al ophalen, om met zijn verjaardag thuis te
zijn. Toen bleek gisteren ineens dat Enzo een dubbele oorontsteking
had, en koorts..... en het werd ons dringend afgeraden hem toen mee te
nemen naar huis. Afgesproken werd, dat ik vanochtend zou bellen, om te
zien of het alsnog kon. Ik was verdrietig over de oorontsteking bij
Enzo, en teleurgesteld omdat ik er zo naar had uitgezien hem mee naar
huis te nemen en zijn verjaardag 's morgens vroeg met zijn viertjes te
beginnen, en het was onzeker tot vanochtend, of Enzo op zijn eerste
verjaardag thuis kon zijn...
Gelukkig vond de arts het vanmorgen goed, Enzo was de hele nacht en de
ochtend koortsvrij geweest!
Ik heb hem toen opgehaald. In zijn kamertje in Heemstede hingen al
slingers en ballonnen, en er lag post. Ook lagen er gisteren thuis en
in Heemstede al meerdere kaarten voor Enzo (en voor Reimer). We kregen
onder andere een prachtige creatieve kaart van het personeel van de
kinderafdeling van het RKZ, dat deed ons erg veel; we weten wel dat ze
Enzo daar niet zullen vergeten, maar zo'n mooie kaart helemaal
volgeschreven door zoveel mensen die voor Enzo gezorgd hebben, dat was
toch wel heel erg lief en onverwacht. Ook een verrassende,
onverwachte kaart was die van de Schildpadjesgroep van "De Vennen", het
kinderdagverblijf waar Enzo de dag voordat het gebeurde nog geweest
was, en zijn eerste broodje gegeten had..... Bij beide kaarten heb ik
wel een traantje van ontroering weggepinkt..... De kaarten prijken nu
naast alle andere kaarten die Enzo in deze twee weken gekregen heeft,
op zijn eigen prikbord in zijn kamer.
Enzo heeft maar liefst 43 kaarten voor zijn eerste verjaardag
gekregen!!
Dan nog alle mailtjes, en de berichten op Ouders Online. Heel erg
bedankt allemaal!
Het voelde fantastisch om Enzo mee naar huis te nemen! Ik was zó trots
op hem! Toen ik vanmorgen met hem thuiskwam - de autorit ging prima,
Enzo leek het best te vinden -, was er al bezoek van familie en
vrienden en het voelde echt als "welkom thuis Enzo!" Dat heb ik de hele
dag door gevoeld, een grote trots op ons kleine mannetje dat het toch
maar mooi zo goed doet, en een ongelooflijke dankbaarheid
dat dit kan. Dat hij toch hier thuis kan zijn op zijn eerste
verjaardag, ook ondanks zijn oorontsteking. En dat hij nog bij ons is!
Enzo heeft heerlijk relaxed in zijn stoeltje gezeten en in de box
gelegen, en het ging echt heel erg goed. Voeding, medicijnen en het
stoeltje hadden we meegekregen en ook dat verliep prima. Enzo had de
laatste week drie keer het slangetje van de sonde eruit gespuugd, dus
we hielden er rekening mee dat dat ook nu weer kon gebeuren. Maar we
weten waar we terecht kunnen als er wat is, en dat maakt dat je je niet
zo onzeker voelt.
Reimer was helemaal blij dat Enzo er weer was. Hij heeft het kaarsje op
de taart voor Enzo uitgeblazen en alle mooie cadeaus voor hem mogen
uitpakken. Reimer had gisteren in de winkel een Nijntjeknuffel voor
Enzo uitgezocht, die de hele dag in de box gestaan heeft en nu bij Enzo
in bed ligt te slapen ;-))
Toen Reimer trouwens afgelopen zondag ineens weer de box in de kamer
zag staan, zei hij verbaasd tegen mij: "Hee, box van Enzo!" Ik vertelde
hem toen, dat Enzo op zijn verjaardag misschien thuis zou komen. Toen
keek Reimer heel erg verheugd en riep blij verrast uit: "Enzo beter
gewort...!!"
Tja, als peuter weet je dat Enzo niet thuis is, omdat hij ziek is. En
als hij dan thuis komt, dan is hij dus weer beter..... ik heb hem toen
uitgelegd dat Enzo nog erg ziek is, maar dat hij misschien wel even naar huis mag
komen.
Vanavond ging Reimer mee om Enzo terug te brengen, en toen ik Reimer
naar bed bracht zei hij: "Enzo nog stééds hélemaal ziek mamma! Enzo
lekker beter worden!"
En zoals elke avond hebben we daar bij Reimers bedje toen weer voor
gebeden.
23 Maart 2006, Donderdag
Het gaat
helaas helemaal niet goed met Enzo..... vanochtend vertelde de arts ons
dat Enzo een dubbele longontsteking heeft! Daar schrokken we wel even
van! We hebben vandaag duidelijke gesprekken met de arts en de
verpleegkundigen gehad.
Enzo krijgt sinds vanmorgen voortdurend zuurstof – 3 liter per minuut
–, en dat vind ik best heftig. Het is al een tijd geleden dat Enzo voor
het laatst zuurstof heeft gekregen. We merken het effect van de
zuurstof, zonder dat heeft hij een veel te snelle ademhaling. Ook heeft
Enzo nu antibiotica gekregen, maar het is nog afwachten of die aan zal
slaan.
Als de antibiotica aanslaat, en Enzo de ontsteking te boven komt, is de
kans groot dat hij vaker last krijgt van dit soort ontstekingen. Elke
ontsteking is toch een aanslag op zijn weerstand en zijn reserves zijn
al niet groot.
Er is ook een kans dat de antibiotica niet aanslaat. Dan is er dus geen
middel tegen de longontsteking, en dan kan er een moment komen dat Enzo
ook niet meer genoeg heeft aan de zuurstof. Dan zal hij het benauwd
krijgen, en volgt op een gegeven moment medicatie die hem zodanig in
slaap houdt dat Enzo geen last heeft van de benauwdheid. Dan gaat hij
wel een “laatste fase” in..... erg onwerkelijk allemaal!
Na een vrij stabiele periode, komt het dan toch weer onverwacht dat
Enzo er zo slecht voor staat. Enzo heeft sinds eind van de morgen vrij
rustig in bed gelegen, en de koorts is iets gezakt. Het is met Enzo
niet te voorspellen welke kant dit op gaat. We wachten eerst morgen
maar eens af. Morgenavond weten we waarschijnlijk meer over het wel of
niet aanslaan van de antibiotica. Willen jullie bidden voor Enzo?
Dat Enzo thuis was op zijn verjaardag is opeens nog waardevoller. Dit
neemt niemand ons meer af....! En alle verjaardagskaarten (inmiddels
62) hangen in zijn kamertje!
24 Maart 2006, Vrijdag
Vannacht en vandaag is Enzo heel rustig geweest. Sinds gisterenavond
heeft Enzo geen koorts meer gehad. Bovendien is de hoeveelheid toe te
dienen zuurstof vanmiddag teruggezet van 3 naar 2 liter per minuut, en
dat gaat tot nu toe prima. Als het vannacht ook zo goed gaat, wordt
morgenochtend de zuurstof nog een stapje teruggezet.
Niemand durft nog echt te zeggen dat de antibiotica volledig aanslaat,
maar dit zijn op zich goede signalen, we hopen dat het doorzet. Eerst
maar eens kijken hoe het er morgenochtend voor staat. Enzo is nog
steeds echt ontzettend ziek! We zien natuurlijk ook dat hij nog steeds
extra zuurstof nodig heeft om gewoon rustig te kunnen ademen....
We beseffen na deze afgelopen week dan ook weer heel goed hoe
ontzettend kwetsbaar onze kleine Enzo is en hoe snel alles om kan
slaan. Hoe positief we nu ook graag willen zijn, we weten dat het elk
moment weer heel anders kan worden.
We zijn dankbaar voor elk goed moment
met Enzo!
26 Maart 2006, Zondag
Even een kort berichtje over Enzo: het gaat relatief goed...! Er is
helemaal geen koorts meer geweest, en de hoeveelheid zuurstof is
afgebouwd: Enzo heeft nu helemaal geen extra zuurstof meer nodig. Goed
he!
Bedankt dat iedereen zo betrokken is, en dat er nog steeds onverminderd
voor Enzo gebeden wordt...!!
28 Maart 2006, Dinsdag
Gisteren wees Reimer ineens door het raam van Enzo's kamer naar buiten
en riep: "Mamma! Zag een neushoorntje in de boom!" Zo eentje met
zo'n dikke pluimstaart weet je wel ;-)
We zouden zwemmen vandaag, Enzo en ik. Samen met de fysiotherapeute.
Hoewel het lijkt alsof Enzo opklimt uit het dal van de longontsteking,
is zwemmen natuurlijk voorlopig niet verstandig. Een andere keer dus
maar.
Toen ik net met Reimer lekker door de heerlijke lentezon en de wind
door het park liep, voelde ik me bijna gelukkig. Maar met zo'n
ontzettend beklemmend en nadrukkelijk gevoel van dat "bijna" dat ik er
verschrikkelijk verdrietig van werd. Als alles nou nog zo zorgeloos was
met Enzo als 5 maanden geleden, dan zou ik echt helemaal gelukkig door
dat park gelopen hebben. Nu lukt het gewoon helemaal niet.
Archief van
19 November tot en met
16 December
<
< Week 4
- > > Maand 6 |
\ |
