|
|
3 Augustus 2006, Donderdag
Vanmorgen heel vroeg had Enzo even een 'dip' zoals ze het hier noemen.
Hij had een erg onrustige ademhaling met onregelmatige pauzes er
tussen, en zijn hartslag klonk van ver. De nachtdienst durfde even niet
bij zijn bed weg te gaan.... later werd het allemaal wat regelmatiger.
Enzo had vanmorgen ook koude handjes, dat is wel vaker, dat wisselt
nogal. Na anderhalf uur op schoot met zijn handjes in de mijne waren ze
weer lekker warm....
6 Augustus 2006, Zondag
Onze kleine grote strijder heeft de ongelijke strijd op moeten
geven - Enzo is vanochtend overleden, rustig en vredig. Op de
verjaardag van zijn broer Reimer, die vandaag 3 jaar is geworden. Alsof
Enzo juist deze mooie dag uitgekozen heeft om naar zijn hemelse Vader
te gaan....
Sterkte aan iedereen die zo intens met ons mee heeft geleefd en nooit
is opgehouden dat te doen. We blijven jullie op de hoogte houden.
Lieve Enzo
Vannacht heb ik je lach
In een gouden doosje gelegd
De kuiltjes in je wangen
er aan weerszijden naast gelegd
ik heb er een beetje van onze
blijdschap voor het leven naast gelegd
zodat jouw lach
niet meer zo eenzaam is
en elke verjaardag, kerst,
ochtendgloren, hoogtijdag,
kijk ik even terug
hoe je naar ons lacht
(Amsterdam, 20 november 2005)
7 Augustus 2006,
Maandag
We hebben voor iedereen die het weten wil de informatie over de
begrafenis van onze kleine kanjer Enzo.
Vrijdag 11 augustus is er om 09:30 gelegenheid om afscheid te nemen van
Enzo in de Vredevorstkerk, Laan der Nederlanden 152 in Beverwijk.
Aansluitend is er een dienst in dezelfde kerk, om 10:00 uur.
We zullen Enzo naar zijn grafje brengen om 12:00 uur op begraafplaats
Westerveld, Duin- en Kruidbergerweg 6 in Driehuis (op loopafstand van
station Driehuis). Daarna is er de mogelijkheid om elkaar weer in de
Vredevorstkerk te
ontmoeten.
We sturen niet iedereen een kaart, maar we willen nadrukkelijk zeggen
dat iedereen die dit leest welkom is om er vrijdag bij te zijn.
Bedankt voor alle reacties die op alle mogelijke manieren nu al
binnenstromen!
Voor diegenen die op ons verzoek op zoek gingen naar een airco, we
hebben er eentje kunnen lenen van De Hartekamp. Bedankt!
8 Augustus 2006,
Dinsdag
We hebben een wijziging aangebracht...! Na de begrafenis gaan we weer
terug naar de Vredevorstkerk in Beverwijk om elkaar daar te ontmoeten.
Dus niet, zoals eerst gepland, in de aula van de begraafplaats.
Tijdens de kerkdienst is er in een andere ruimte in de kerk, oppas voor de kleintjes.
9 Augustus 2006,
Woensdag
We zoeken een lied: "Als alles duister is" (lied uit Taize). Het aantal
mensen dat reageert is wederom overweldigend en vervult ons met
dankbaarheid.
10 Augustus 2006,
Donderdag
We hebben de volgende reactie uit Taize ontvangen:
Dear Friend,
Sincere condolences to you and your family for the loss of your child.
Regretfully, there is no recording of the Dutch version of "Dans nos
obscurités".
As we do not have and do not distribute MP3 versions of our songs so
far, I suggest you take the song in French, recorded on the CD's: "T553
Alleluia" and "T460 Chants de la prière à Taizé". Maybe you or one of
your friends has this CD. Best Wishes,
br. Xavier
Omdat we de versie in de kerkdienst willen
gebruiken moet de opname kwalitatief goed zijn. We hebben inmiddels een
hele mooie engelstalige versie ontvangen die we zullen
gebruiken - iedereen ontzettend bedankt voor de zoektocht. Het laat ons
weer zien hoe actief mensen met ons meeleven.
13 Augustus 2006, Zondag
Ik weet niet zo goed hoe ik alles moet vertellen, hoe de dankdienst
vrijdag was, hoe de begrafenis was. Ik begin maar ergens. Het was een
erg zware dag voor ons - hoe moet ik het zeggen, het moment dat we Enzo
de kerk binnendroegen voelde zo zwaar, zo moeilijk, ik had daar ook zo
tegenop gezien... maar tegelijk draaiden we het lied "Houd mij dicht
bij U, laat mij nooit meer gaan," (opwekking 616) en dat was
tegelijkertijd weer zo prachtig.... en al die bloemen, al die
bloemen.... dat was zo mooi (en het werden later nog veel meer bloemen,
knuffels, lantaarntjes....).
Het moment van het aansteken van de kaarsen bij Enzo's kistje - zo
mooi, ongelakt hout, zelf in elkaar gezet, met twee blauw geverfde
handjes van Reimer erop - was ook heel bijzonder: intussen
draaide het lied "je bent zo mooi mijn kind," een lied dat ik toen ik
het doorgestuurd kreeg, een aantal maanden geleden, meteen al prachtig
vond. Het gedicht van Enzo's geboortekaartje komt ook uit dat lied. Het
werd toen meteen al "het liedje van Reimer en Enzo", want de
tekst geldt voor allebei.
Reimer pakte de kaars van de dominee aan om de doopkaars en de
levenskaars van Enzo aan te steken, maar blies eerst het vlammetje uit
;-) wat een glimlach op veel gezichten toverde. Daarna stak hij de
kaarsen aan, zo trots was ik op hem.
Er werd een kaars namens de familie van Hans en grootouders
aangestoken, eentje namens de neefjes / nichtjes en mijn familie,
eentje namens vrienden dichtbij en ver weg, en eentje namens alle
mensen die meeleven via internet en Ouders Online. Het was een heel
bijzonder moment voor mij.
Zowel de ouderling als de dominee hebben erg mooie woorden gesproken,
en door een goede vriend en door Hans zijn zus werden prachtige
gedichten voorgelezen. Echt fijn dat ze dat aangeboden hadden te doen,
het voelde goed. Tijdens de dienst heb ik steeds het gevoel gehad dat
het goed was, dat de dankbaarheid voorop stond, wat we ook wilden. De
dankbaarheid voor het leven van Enzo, de mooie heerlijk zorgeloze
eerste 8 maanden! Maar ook het feit dat we zo gedragen werden in die
laatste 8 maanden van Enzo's leven, toen het zo moeilijk, verdrietig,
maar ook vrolijk soms en hoopvol was. De onzekerheid, de angst Enzo te
verliezen, de achtbaan van emoties en verwachtingen, en altijd de hoop,
het overgeven in de handen van God, we zijn steeds gedragen en
ondersteund, we hebben het niet alleen hoeven doen.
Tijdens de dienst regende het heel hard, maar op de begraafplaats
drupte het alleen nog wat. Later brak zelfs een waterig zonnetje door.
Reimer vond het heel fijn om samen met ons de bolderkar te
trekken met daarop het kistje van Enzo met de bloemen en de steen met
Enzo's naam erop. Het was een aardig stukje lopen over de prachtige
begraafplaats. Halverwege riep Reimer: "stop even!! stoppen!!" - de
hele stoet stopte - "Mijn jas zit niet goed!" en hij trok zijn
mouw recht en we konden weer verder. De kinderen hebben bellen geblazen
bij Enzo's grafje. Reimer wilde alles zien, hij vond het niet zo leuk
dat sommige mensen zand op het kistje met de blauw geverfde handjes
gooiden: "niet op mijn hándjes!"
zei hij dan steeds. Ik heb hem vandaag nog verteld, toen we bij het
grafje waren en hij ineens leek te beseffen dat zijn geverfde handjes
en zijn zonnebloem ook onder de grond waren, dat zijn handjes en zijn
bloem altijd bij Enzo blijven en dus ook altijd bij God. En bij God
gaan bloemen niet dood.
Er waren vrijdag zóveel mensen! Volgens de dominee waren er zo'n 230
man in de kerk. Sommigen zijn op de
begraafplaats of daarna gekomen. Leidsters van Enzo's oude
kinderdagverblijf - wat had ik jullie graag even gesproken - en van
Reimers huidige kinderdagverblijf, verpleegkundigen en artsen van
Beverwijk en De Hartekamp, veel familie, zóveel vrienden, sommigen ook
van lang geleden, vrienden van ver weg, uit Duitsland, uit Polen, en
van dichtbij, buren, gemeenteleden uit onze kerk, heel
veel (oud-)
collega's van Hans en mij, meiden van de zwangerschapsgym, iemand van
Malmberg waar ik gewerkt heb, Enzo's oppas, vrienden van
vrienden, ouders en
(oud-) leerlingen van mijn school, mensen die via
Ouders Online of via de website Enzo hebben leren kennen, ouders van
vrienden.... het was echt onvoorstelbaar...!
Sommigen heb ik niet gesproken omdat ze na de kerk weggingen, maar ik
zag hun namen later in het boek staan. Geweldig dat er zovelen zijn
geweest, en dat er ook zoveel kaarten thuis lagen te wachten en mails,
en 220 berichtjes voor ons op het forum van Ouders Online, ook van
mensen die niet konden komen maar het zo graag hadden gewild. Het is
echt hartverwarmend...!
En dan, hoe moet je verder? Ik weet het echt niet. Zaterdag werd ik
wakker in een totaal vreemde, nieuwe wereld en dacht: wat moet ik
zonder jou, Enzo! Je bent zo bijzonder.... ik had je nog zoveel met je
willen delen, je nog zoveel willen vasthouden, vertellen, ik had je
willen leren zingen, lopen, fietsen, had je van God willen vertellen,
had je willen steunen als het moeilijk voor je werd, je knuffelen en
omarmen.... je bent mijn kleine grote wonder, Enzo... hoe kan ik ooit
leren omgaan met het feit dat jij niet meer bij ons bent? Ik weet het
echt niet. Ik weet wel, lieverd, dat je bij God bent, ben er zeker van
dat je weer lacht, met die mooie kuiltjes in je wangen! En dat je mijn
mamma eindelijk hebt ontmoet. Wat zal zij gelukkig zijn je vast te
mogen houden...!
6 September 2006, Woensdag
Het is een tijdje stil geweest in dit dagboek. Ons leven gaat op een of
andere manier weer verder. We zijn even een weekje weg geweest, en zijn
allebei nu net een paar dagen weer aan het werk. Dinsdag 15 augustus
heb ik voor het eerst een kaartje naar iemand gestuurd met een
sterretje achter Enzo's naam.... dat voelde heel raar, maar ik kon en
wilde zijn naam niet weglaten.... mijn kleine kanjer....
We zijn nog bij De Hartekamp geweest en dat was goed. Maar wat voelde
het kamertje leeg....
Soms gaat het best goed, en dan gaat het weer even helemaal niet. Dat
wisselt zich af en dat laat zich niet sturen. Soms kan iets kleins me
in tranen brengen.... en af en toe dringt het ineens hard tot me door
dat ik mijn kleine ventje nooit meer kan vasthouden en dat ik hem nooit
zal zien lopen, en dan mis ik zijn lach zo erg...
Vandaag vroeg ik aan een vriendin: "mag ik ze even bij jou brengen als
ik naar de tandarts moet?" om meteen bij mezelf te merken dat ik nog in
meervoud sprak.
Reimer begint af en toe zomaar ineens over Enzo. Hij stelt niet altijd
makkelijk te beantwoorden vragen, zoals: "Als Enzo bij de Here God is,
is hij dan ook uit zijn kistje?" en "Ben
ik ook God, ik zorg toch voor jou mamma?” en “Is Enzo nog steeeeeeds in
de grond getakeld?” en “Ben ik ook dood? Nee tuurlijk niet, ik pas niet
in het kistje, daar ben ik toch te groot voor? Dan past de deksel er
niet meer op?” en ”Kan Enzo nu weer lachen en spelen? Maar hij is toch
dood?”
Hij is soms verdrietig omdat hij met Enzo wil spelen, en dan weer blij
omdat Enzo bij de Here God is, het daar fijn heeft en met andere
kindjes kan spelen. Hij wil bloemen voor Enzo kopen en vandaag wilde
hij ineens een kaart kopen en kleuren voor Enzo, en bij zijn grafje
leggen. Hij vindt het ook geweldig dat er daar zoveel kaarsjes staan.
"Enzo is míjn kleine broertje" zei hij gisteren bij het naar bed gaan.
De lieverd.
13 Oktober 2006, Woensdag
Het gaat best goed met ons.
Op mijn werk zijn de dagen zo snel en zitten zo vol, dat er eigenlijk
weinig tijd is om helemaal in de gedachten aan Enzo op te gaan. Hoewel
Enzo er wel altijd bij is, natuurlijk, en dat is ook wat ik graag wil.
Enzo is er gewoon altijd bij, wat ik ook doe en waar ik ook ga.
Soms zijn er ineens van die zware momenten, dan dringt het ineens heel
erg tot me door, hoe definitief alles is. Dat ik hem zo graag vast wil
houden en in zijn oor fluisteren, en zijn stralende lach op zijn
gezicht wil zien. Dat ik Enzo gewoon zo verschrikkelijk mis. Onze
kleine kanjer....
Dat zijn vaak de momenten dat
ik alleen ben, in de auto na mijn werk bijvoorbeeld, of als ik samen
met Hans ben. Of met Reimer bij zijn bedje samen met hem bid. Dan
bidden we ook altijd voor Enzo dat God goed voor hem mag zorgen.
Reimer komt zelf ook af en toe met treffende uitspraken, laatst zei hij
nog dat hij een heel goed idee had: “we gaan gewoon naar de Here God
toe en gaan Enzo ophalen!” Hij zei er nog achteraan: “De Here God woont
niet ver hoor, dat kan je gewoon lopen!” Hoe leg ik dat ventje nou uit
dat dat toch niet zomaar kan....?
Reimer is
werkelijk een zon in ons bestaan! Af en toe vliegt het me aan dat er
nooit wat mag gebeuren met het ventje.... en we proberen ervoor te
waken dat we te beschermend worden voor hem, want dat willen we niet.
Maar af en toe kan ik helemaal gek worden bij het idee dat hem iets zou
kunnen overkomen.
Weet je er is ook steeds een gevoel van dankbaarheid, dat Enzo juist
bij ons geboren mocht worden, dat juist wij zijn ouders mogen zijn.
Zo'n kort, maar zo’n speciaal en intensief leventje, en juist wij die
voor hem mochten zorgen.... daar zijn we God dankbaar voor.
We zijn ook alle mensen
dankbaar die op welke manier dan ook met ons en Enzo hebben meegeleefd,
en waarvan velen nog steeds niet ophouden lieve berichten te sturen,
aan ons te denken en voor ons te bidden.
Iedereen ontzettend bedankt voor alles, voor alles van het afgelopen
jaar. Het is hartverwarmend en we zullen dat echt nooit, nooit
vergeten!
12 November 2006, Zondag
Gisteren was het Sint Maarten. Het was ontzettend leuk om met Jorian en
Niels en Reimer met de lampion langs de deuren te lopen, ze zongen
supergoed en haalden een rugzak vol snoep op! Toen ik ze daar op een
rijtje zag staan bij de deuren, was het wel een heel zichtbaar
gemis..... anders had Enzo daar ook gestaan.
Reimer blijft een zonnetje in ons leven. Hij is zó ontzettend lief....
toen ik een tijdje terug met hem op de begraafplaats was en ik moest
huilen, stak hij zijn armpjes naar mij uit en zei: "Kom maar bij mij,
mamma, ik zal wel voor jou zorgen...."
19 November 2006, Zondag
Ik
schrijf de datum van vandaag met een zwaar gevoel. Wat was het vorig
jaar een intens verdrietige en moeilijke dag, en wat is er veel gebeurd
in het afgelopen jaar....
We waren een weekend weg met vrienden en hebben er toch echt van kunnen
genieten. Tegelijkertijd was er voor mij wel soms dat beklemmende
gevoel van hoe alles vorig jaar was. Voor mij was dat vooral zaterdag,
het besef dat alles een jaar geleden nog zo gewoon was, zo zorgeloos.
Hoe snel alles anders worden kan!
En
vandaag, 19 november, drongen de wijzers van de grote klok in het
huisje waar we waren, zich de hele ochtend en begin van de middag aan
me op. Daar kon ik niet omheen: ....nu vond ik Enzo.... nu was de
ambulance er.... nu waren we in Beverwijk.... nu waren we in het VU....
De paniek, de onzekerheid, de angst, het gevoel dat iets je compleet
overkomt, dat je totaal geen grip hebt op wat er gebeurt, alles van die
dag heb ik wel weer even beleefd.
Ook de
betrokkenheid van iedereen was ik niet vergeten, die is ook enorm
geweest het afgelopen jaar. En ook dit weekend kwamen vele kaarten,
mailtjes, telefoontjes, berichten hier in het gastenboek en op het
forum van Ouders Online ons tegemoet. Wederom echt ongelooflijk....
weet dat ons dat diep raakt en ons heel erg steunt. Echt zo lief dat er
zoveel aan ons gedacht wordt. Enzo is nog in zoveel harten.... en dat
gaat nooit, nooit voorbij. Dank jullie wel, voor alles, voor altijd,
voor overal.
Lieve Enzo, mijn kleine schat, je bent ons lieve kleine lachebekje, en
dat zal je altijd zijn. Nooit gaat mijn verlangen naar jou voorbij, je
bent zo bijzonder...! Hoe kan ik verwoorden wat ik voel, hoe groot mijn
dankbaarheid voor jou is, en hoe groot het gemis.... een grote knuffel
voor jou, mijn schat....
En lieve Reimer, je mist je kleine broertje.... en tegelijk ben je ook
blij, zoals je gisterenavond weer zei, toen we bij jouw bedje aan het
bidden waren. Blij dat Enzo bij de Here God is. Of ik dat ook even
tegen God wou vertellen. Ik vind je echt waanzinnig lief, Reimer, ook
voor jou een mega knuffel...!
24 November 2006, Vrijdag
Aankomende zondag is er om 10 uur een herdenkingsdienst in de Grote
Kerk in Beverwijk. De overledenen van het afgelopen jaar
worden genoemd, waarna een van de nabestaanden naar voren komt en een
kaarsje aansteekt. Daarna mag iedereen die dat wil naar voren komen, om
ook een kaarsje voor iemand aan te steken. Altijd een prachtige dienst
vol met licht. Het is altijd zo mooi....
Maar deze keer hebben wij een officiële
uitnodiging gehad. Zo raar voelt dat. En ik zie er ook een beetje
tegenop.
28 November 2006, Dinsdag
De kerkdienst, zondagochtend,
was best moeilijk, maar ook heel mooi. Er waren 28 namen van gestorven
mensen op te noemen, en steeds als een naam werd genoemd kwam er iemand
van de nabestaanden naar voren om een kaars aan te steken. Daarna mocht
iedereen uit de kerk die dat wilde, ook een kaars aansteken voor
iemand. Dat gaat altijd zo en het is altijd prachtig. Maar nu was het
ook zwaar.
De eerste persoon werd genoemd en daarbij de leeftijd: 84 jaar geloof
ik. Ineens schoot ik vol tranen, straks zou hij zeggen: “Enzo
Rigtering, 1 jaar”..... Enzo was nog zooo klein....
Dan zit je te wachten tot de datum genoemd wordt.... Reimer zat ook
goed te luisteren want zodra hij “Enzo Rigtering” hoorde zeggen, zouden
we naar voren lopen met zijn drietjes, om de kaars aan te steken. Toen
kwam 6 augustus, “Enzo Rigtering, 16 en een halve maand”.... Reimers
vingertje ging omhoog: “Ja!” riep hij, en we hebben een mooie kaars
voor zijn broertje aangestoken.
Er waren
veel vrienden van ons meegegaan naar de kerk, dat was goed. De kaars
kregen we mee. Ik heb er ook zoals altijd nog eentje voor mijn moeder
aangestoken.
'sMiddags kregen we slecht nieuws van vrienden, zodat het een intens
verdrietige dag werd. Er is veel teveel verdriet, het is veel teveel
tegelijk, en veel te dichtbij.
De afgelopen dagen heeft Reimer een gele ballon en een mooie tekening
bij Enzo gebracht. Hij heeft alweer iets bedacht: een tekening met zijn
letter R erop, en dan op de kop op het grafje van Enzo leggen, en als
Enzo dan zo in het grafje ligt en omhoog kijkt, dan kan hij zo de
letter van Reimer zien....
Voor hem is het dus duidelijk dat Enzo in zijn grafje ligt. Maar aan de
andere kant is het voor hem ook heel zeker en reeel dat Enzo weer beter
is en bij de Here God is. Weer lacht, speelt, rent en stoeit met de
Here God. Daar kan hij echt blij om zijn. Het lijkt alsof die twee
beelden voor hem ook best samen kunnen bestaan. Enzo is gewoon in zijn
grafje en ook bij de Here God. Ik merk steeds dat hij Enzo wel mist en
verdrietig is, maar dat zeker de blijdschap voor Enzo dat hij nu weer
beter is, en bij God is, overheerst. En dat vind ik dan wel weer heel
mooi.
2 December 2006, Zaterdag
Vandaag
is het een jaar geleden dat Enzo tegen alle verwachting in, doorging
met ademen. Ik ben weer trots op ons ventje....
We steken een kaarsje aan voor Lynn, die haar ouders nooit in de ogen
heeft kunnen kijken, en ze nooit op deze aarde zal kunnen toelachen. We
bidden voor haar ouders, onze vrienden, die zo diep verdrietig zijn dat
zij dit mooie meisje niet kunnen zien opgroeien.
En voor haar broertjes die niet met haar kunnen spelen.
25 December 2006, Maandag
Kerstfeest..... we vieren het fijn met familie. We genieten echt wel
hoor, maar het is toch ook zo vreemd zonder Enzo. Je wordt zo
verschrikkelijk gemist, lieverd....♥ Midden op de dag kan dat je ineens
zomaar overvallen: Enzo is er niet bij, en hij had er wel bij moeten
zijn, maar hij is niet hier....! En dan mis je echt heel erg die kleine
armpjes om je nek en dat lijfje tegen je aan, en niet te vergeten zijn
heerlijke lach....
Reimer is fantastisch. We genieten volop van hem. Af en toe lekker
eigenwijs en tegen de draad, zoals het hoort, en zoooo lief....
Met oud en nieuw gaan we er weer met zijn drietjes op uit. Samen met
fijne vrienden naar Praag, om daar oud en nieuw te vieren. Lekker voor
100% van de vakantie genieten.
We bidden voor alle mensen die een verdrietige of eenzame Kerst hebben.
Dat God hen mag verwarmen met zijn Licht, en dat mensen er steeds voor
elkaar kunnen zijn.
19 Januari 2007, Vrijdag
Goed nieuws.....!! Wij verwachten een kindje! Ik ben nu 12 weken en 2
dagen, en ben op 1 augustus uitgerekend. Gisteren heb ik een echo
gehad, dat was voor mij best heel spannend, want door alles wat er
voorgevallen is was ik best wel onzeker geworden. Ik moest het kindje
gewoon eerst zien op de echo voordat ik het echt kon geloven! Het
eerste beeld op de echo was fantastisch.... er zit echt echt echt een
baby in mijn buik! Meteen daarna zei de echoscopiste dat ze het hartje
wilde laten horen, een hartje dat krachtig klopt.... en hij of zij
bewoog lekker veel in mijn buik.
Echt geweldig dat alles goed is!!
Reimer weet het al sinds eerste kerstdag, toen we de familie hebben
ingelicht. Hij hoefde het niet geheim te houden van ons, we hielden er
rekening mee dat hij het overal zou vertellen. Dat was echter helemaal
niet zo, hij heeft het slechts bij een enkeling losgelaten ;-)
Hij vindt het leuk, en kan op de echofoto's de baby echt heel duidelijk
zien. Hij denkt dat het een jongen of een meisje wordt, óf een gewone
baby ;-) en hij vroeg zich af of, als de baby geboren wordt, ik dan
ineens een gat in mijn buik heb. "Of gaat-ie gewoon van ploep??" vroeg
hij ;-))
18 Maart 2007, Zondag
We hebben wat technische
problemen gehad om weer in dit dagboek te kunnen schrijven, na het
bericht van 19 januari geschreven te hebben, kon ik er niet meer in,
dus nu dat zomaar ineens lukte zag ik dat het er wel op staat. We zien
wel hoe het verder loopt!
Alles gaat best goed hier. Ik ben nu 20 weken zwanger en krijg
aanstaande dinsdag de 20-weken-echo, die hier standaard is. Ik voel me
verder goed. Ben wel moe, maar ja, ik ga wel op tijd naar bed, maar heb
altijd veel te spannende boeken ;-))
Reimer heeft een mooie kaart gemaakt, zomaar "voor Enzo en de Here
God". Hij heeft er in zijn eigen letters "Here God" op geschreven. Zo
lief gewoon. Hij zei ook, vorige week, ineens: "Mamma als de nieuwe
baby er is dan zijn we met 5....!" en op zijn vingers tellend: "Reimer,
de nieuwe baby, Enzo, en pappa en mamma."
Hij praat veel over Enzo, zowel als we bidden bij zijn bedje, als op
een wandeling buiten in de zon. "We hebben toch wel speeltjes gedaan in
zijn kistje, mamma?"
En: "Dan zegt Enzo: hee, ik hoor Reimer praten, Here God. Even
luisteren!"
Gisteren zei hij in bed: "Eerst waren wij heel verdrietig he mamma,
toen Enzo dood was, maar nu zijn we weer blij. Voor de nieuwe baby! En
als Enzo weer gaat leven dan zijn we nog meer blij!"
Aankomende woensdag is Enzo's verjaardag.... hij zou dan een sterk
mannetje worden van twee jaar.... we gaan een mooie stoere ballon bij
het grafje brengen. En lekker taart eten. Maar wat missen we hem
vreselijk, elke dag, elk moment.... ons lieve kleine stoere kereltje,
ons lachebekje.... mijn lieverd ik mis je zo erg....!
21 Maart 2007, Woensdag
Vandaag is het Enzo's verjaardag....
hij zou vandaag twee jaar geworden zijn.
Wat ontzettend lief
zijn
alle berichtjes, lieve woorden, gedachten, gedichten. Je merkt zo dat
je niet vergeten wordt!
We zijn bij Enzo's grafje
geweest, toen de zon nog heerlijk scheen. Toen we er kwamen, waren er
al 3 mensen voor me geweest die iets bij Enzo hadden achtergelaten. Zo
geweldig als je aan komt lopen (als Reimer zoals altijd gaat rennen
zodra hij het grafje ziet), dat je van ver al ziet dat er een rode
ballon op zijn grafje ligt. Zo lag er nog meer. Reimer had een kaart
gemaakt "voor Enzo en de Here God" en die hebben we aan een mooi
bloeiend plantje vastgemaakt en daar neergezet. Ook had Reimer een
ballon van een leeuw uitgezocht (zo eentje op een stokje die je in het
ziekenhuis kan kopen) en die hebben we ook bij Enzo neergezet. Die
staat er nu heel stoer te kijken naast de rode ballon.
Vervolgens taart gekocht, Reimer laten uitzoeken, aardbeien, vruchtjes.
Thuis lekker taart gegeten met een paar goede vrienden en hun kinderen.
Toen ze weggingen zei Reimer: "Hè, het was echt een fijne dag!" Hij
heeft het ook als erg bijzonder ervaren, als een echte verjaardag. Maar
ik miste de jarige zo.....
Het was een mooie, bijzondere
dag, maar ook zwaar. Ons mannetje zou gewoon die twee kaarsjes moeten
uitblazen, en met zijn lachje de kamer verwarmen..... we missen hem
ontzettend, dag aan dag. We weten dat hij het nu goed heeft, dat
geloven we. En dat we hem eens weer terug zullen zien.
8 Juni 2007, Vrijdag
De tijd gaat
op een of andere manier snel voorbij. Ik ben alweer bijna 33 weken
zwanger, waar ik erg van geniet. Onzeker ben ik van tijd tot tijd ook
wel, maar ik probeer dat niet te zijn :-) Op het werk is het druk, zo
aan het eind van het schooljaar en een paar weken voor mijn verlof.
Reimer is aan de laatste maand op het kinderdagverblijf begonnen, op 29
juni neemt hij afscheid. Dan begint er voor hem een periode met veel
nieuwe dingen, waar hij erg naar uitziet. Veel zinnen beginnen bij hem
de laatste tijd met “Als ik 4 ben.....” Dan komt de baby, dan mag ik
naar de basisschool, dan leer ik Engels en Pools (?), dan leer ik
veters strikken, dan mag ik in de kerk met de grote kinderen mee, dan
hoef ik geen vitamientjesdruppels meer, enz. Voor zijn verjaardag heeft
hij al tijden een mega verlanglijst. Er is zoveel moois....! Hij leert
zoveel nieuwe woorden en dingen, vraagt alles, is ontzettend
nieuwsgierig. Echt heel erg leuk!
We zijn in mei op vakantie geweest naar Kroatie, omdat er van de zomer
niets van komt om op vakantie te gaan. In de kerk middenin het oude
stadje Rovinj zag Reimer een heleboel kaarsjes. Hij vroeg meteen of hij
er eentje voor Enzo mocht aansteken..... zo lief. “En ook eentje voor
jouw mamma, mam.” Twee kaarsjes naast elkaar..... het doet ontzettend
veel met me dat hij zo met Enzo bezig is en het zo vaak over hem heeft.
Enzo is onuitwisbaar ook in zijn jonge leventje. “Als de baby er is,”
zegt Reimer vaak, “dan zijn we met z’n vijven!” En dan worden we weer
allemaal op zijn kleine vingertjes geteld.
Soms doen hele kleine dingetjes me ook onmiddellijk terugdenken aan wat
er gebeurd is met Enzo. Bij de open dag van de brandweer waar ik met
Reimer was, was ook een demonstratie hoe ze gewonde mensen uit een auto
zagen. De ambulancebroeder haalde een infuus uit de verpakking, en
gooide de verpakking op de grond. Ik zag meteen weer voor me hoe op 19
november 2005 de kamer hier vol lag met verpakkingen van infuzen,
slangetjes en andere dingen. Het komt soms allemaal genadeloos terug op
je netvlies.
Morgen hebben we een herdenkingsbijeenskomst in het VU, voor de
nabestaanden van de kinderen die daar geweest zijn en zijn overleden
tussen maart en augustus 2006. We gaan er met ons drietjes heen, een
blad met Enzo’s naam en foto komt in het herinneringsboek dat daar in
het stiltecentrum ligt, en een kaars zal voor hem aangestoken worden.
Ik zie er tegenop en ook naar uit. Altijd weer die dubbele
gevoelens..... maar het is mooi dat Enzo ook daar nooit vergeten
wordt...!
Archief van
19 November tot en met
16 December
< <
Maand 9 |
\ |
